Ehrenberg Gustaw
(1818 - 1895)
Polski poeta, działacz polityczny. Naturalny syn cesarza Rosji Aleksandra I i polskiej arystokratki. W latach 1833-1836 studia (literatura i filozofia) na Uniwersytecie Jagiellońskim. Emisariusz Stowarzyszenia Ludu Polskiego w Warszawie, był trzykrotnie aresztowany i skazany na karę śmierci, zamienioną na katorgę. Po powrocie z Syberii do Warszawy (1859) współredaktor tajnego pisma \"Sternik\". W 1870r. przeniósł się do Krakowa, gdzie mieszkał do końca życia. Autor poezji powstańczych (1835-1836): drukowane w \"Tygodniku Literackim\" 1838-1842, wyszły bezimiennie i tajnie pt. \"Dźwięki minionych lat\" (1848). Kreował się na poetę – trybuna ludowego, bezwzględnego krytyka magnaterii i szlachty, którzy przyczynili się wg niego do klęski powstania listopadowego – zwłaszcza w głośnym wierszu \"Szlachta\" w 1831, zaczynającym się słowami \"Gdy naród na pole wystąpił z orężem\". Na zesłaniu popadł w mistycyzm i pesymizm. Ehrenberg opublikował dwie rozprawy z zakresu estetyki: \"Wstępne myśli o estetyce\" i \"Estetyka\" uważana jako umiejętność, w pracach tych proponował rozgraniczenie estetyki od filozofii i od kunsztu. Przez \"kunszt\" rozumiał wyobrażenia estetyczne wcielane przez twórcę w sztukę. Twierdził, że \"kunszt\" jest duszą sztuki a sztuka ciałem \"kunsztu\".
Lokalizacja: kwatera: Y wsch. (mapka)